Een paar uur voor haar geboorte is ze ingedaald met haar hoofdje naar voren (aangezichtsligging). Een bijkomende complicatie was dat ze de navelstreng om haar nekje had. Doordat ze haar hoofd achterover moest doen om geboren te worden, is de navelstreng afgekneld, met alle gevolgen van dien. Pas tijdens de bevalling merkte de verloskundige dat er iets mis was. Met persweeën naar het ziekenhuis, waar we de harde waarheid onder ogen moesten zien. Wat waren we verdrietig! En hoe moesten we Renske vertellen dat haar zusje niet bij ons zou komen wonen? Wat begrijpt een vijfjarige van de dood? We hebben open en eerlijk met Renske gepraat, dat Marije's hartje was gestopt met kloppen, en dat ze daarom is doodgegaan. Wat hadden we Renske graag een ander bericht verteld! Toen moest een geboortekaartje veranderd worden in een rouwkaartje. Deze tekst hebben we vanuit ons gevoel gemaakt:
We hebben Marije in een rieten mandje begraven. We wisten niet dat dat kon, wat is dat zoveel lieflijker als een kistje!
Onze begrafenisondernemer was heel attent en meelevend, en heeft ons allerlei mogelijkheden gegeven om te bepalen hoe we ons kleine meiske zo goed als wij wilden voor de laatste keer te verzorgen.
Hoe toen verder?
Met lege handen. Renske was er natuurlijk, en Michael en ik hebben heel veel steun aan elkaar gehad. Ook door goede en fijne gesprekken met een maatschappelijk werkster van het ziekenhuis hebben we geleerd dat we onze gevoelens een plaats moesten geven, dat alles op onze eigen tijd komt en niet volgens een "rouwdraaiboek". Dat we elke dag weer opnieuw zullen moeten zien hoe het gaat. Een jaar later, op 30 juli 2005, hebben we bloemen bij Marije's grafje neergezet. Ze zou nu 1 jaar geweest zijn...
Een maand later hebben we Marije's grafje klaar. Wat was het moeilijk om een vorm te vinden waarvan ons gevoel zei dat het goed was! De vorm van de steen hadden we direct gevonden, maar wat moest er op staan? Iets wat onze gevoelens en gedachten nu weer zouden geven, maar ook wat over een aantal jaren nog goed zou zijn.
Marije is vernoemd naar Michael's oma Helena. De naam Marije hebben we zelf gekozen omdat we dat zo'n mooie, lieve naam vonden. Na het overlijden van Marije zijn we weer zwanger geworden. We konden onze gevoelens van zorgen voor een kleintje niet kwijt, en verlangden naar een broertje of zusje voor Renske. Na negen spannende maanden werd Menno geboren. Een broertje voor Renske en Marije! Wat waren we blij dat Menno gezond en wel er was! Wat waren we verdrietig dat Marije er niet was! Zo dubbel, vooral ook omdat Menno erg op Marije leek. Marije is onderdeel van ons gezin, ook al is ze niet meer op aarde. Ze mag voortleven bij God, en in onze gedachten is ze altijd bij ons. Straks, op de Jongste Dag, zien we haar weer! Dat is ons beloofd in Openbaringen 21, het laatste boek van de Bijbel. In die hoop en verwachting leven we vandaag en elke dag.
