Dromen durven doen

1971-2021

Dromen durven doen

Eind dit jaar word ik 50 jaar. Dat vind ik een mooie gelegenheid om dromen uit te laten komen, te durven en te doen! Niet langer meer zeggen: eigenlijk zou ik ... maar: ik doe het! Elke nieuwe dag geeft nieuwe kansen om met volle teugen te leven! Dus ik maak er een feestjaar van! 😃

De eerste moeilijkheid is om zo'n bucketlist samen te stellen (wat een stom woord vind ik dat eigenlijk! Bij deze vertaald naar Fook's wens- en te doen lijstje!) Want ik ben over het algemeen een tevreden mens.

Weetjes over woensdag 22 december 1971

Op nummer 1 in de Top40: Mouth & MacNeal - How do you do na na na na

Godfried Bomans, Nederlands schrijver (58) overlijdt. Ik heb nog nooit een boek van hem gelezen. 

Nederland had zo'n 13,1 miljoen inwoners. 

De temperatuur  lag tussen 8,0 °C en 11,1 °C

Populaire muziek in 1971: Bridge over troubled water - Simon & Garfunkel (hoe kan het ook anders!)

Annie M.G. Schmidt en Fiep Westendorp publiceren het kinderboek Pluk van de Petteflet.

En voor de Bond-fans onder ons😉: een dag later (de 23e) was de Nederlandse première van de Bondfilm met Sean als de leukste James: Diamonds are forever. 

En dan mijn wenslijstje. In willekeurige volgorde.              

• Leuke dingen doen met familie
• Leuke dingen doen met vriendinnen
• Een paar zanglessen volgen ü 
• Cursus handlettering volgen
• Geocachen, aantal van 500 bereiken (nu 363)
• Netflixen: Two popes, Diamonds are forever, The Crown ü , ... wie heeft nog aanraders?)
• Winkelen in De Posthumuswinkel in Amsterdam
• Slenteren over de grootste Boekenmarkt van Europa in Deventer
• Dagje rijden in een VW T2
• Round Robin creatieve boekje(s) laten rondreizen ü
• Veel mooie boeken lezen (wie heeft nog aanraders?)
• Creatieve workshops volgen (stempelen, gelli plate)
• ... 
• ...

Leef met Volle Teugen - Elbert Smelt & Kinga Bán (Official Video)

Leven in je eigen bubbel

Wat een jaar is dit zeg. Corona. Het woord van het jaar 2020. Een kluizenaarsjaar, leven in je eigen bubbel. Er is al veel over geschreven, veel wat ik niet gezien heb. Want ik leefde de afgelopen maanden echt 'onder een steen', in mijn eigen bubbel. Thuiswerken en een paar maanden toezicht houden op zoonlief die online school volgde. Het thuiswerken vond ik prima, dat scheelde me een uur reistijd en weer terug. Het werk op zich (achter de laptop en aan de telefoon) veranderde niet zo. Behalve het omzetten en omdenken van de activiteiten. Geen fysieke bijeenkomsten meer, maar hoe dan wel? Omschakelen naar digitaal. Leve de technische mogelijkheden anno nu! Tegelijkertijd een oog op het beeldscherm van mijn puber, die gamen veel leuker vindt dan school. Een alt-tabje is zo gemaakt... Je kind begeleiden met schoolwerk om toch die laatste eindspurt te maken om over te gaan terwijl je zelf ook de hele dag 'aan' moet staan... energievretend! 
Als ik nu terugkijk, was het vooral een zoeken naar #watkanerwel? Zodat de cursussen of bijeenkomsten toch door konden gaan. Passend bij de mogelijkheden en de gestelde richtlijnen. Je kind ook de ruimte en tijd geven om kind te blijven, en niet de hele dag met school bezig te hoeven zijn. Maar wat een energie kost dat... In de avond gingen alle beeldschermen echt uit. Moe van alles dook ik in boeken die ik nog te lezen had. Heerlijk! Op reis gaan in je hoofd op je eigen bank thuis met een dekentje. Dat laatste in de herfst dan, die hete zomerperiode bracht ik in mijn tuintje door, op een tuinstoel en een hond aan mijn voeten. Of we gingen met de honden naar het strand. Of we deden spelletjes aan tafel. Of ik schreef een brief. Iedereen ontdekte weer dat er offline heel veel leuke en zinvolle dingen te doen waren. Of dat juist niets doen heerlijk relaxend was. Stilstaan bij wat je hebt (we hebben het in NL nog zo slecht niet), terugkijken (want manlief en ik deelden ons leven al 25 jaar) of leven in het moment. Wat doet er echt toe? Waar kan ik van toegevoegde waarde zijn? Die vragen wil ik ook komend jaar mezelf blijven stellen en er handen en voeten aan geven. In mijn klein hoekje van deze grote wereld.

Rust in mijn wereld

 “Glanzend licht van binnenuit” Dat is de titel van een blog die ik vier jaar geleden schreef, over de reis naar Ethiopië die ik maakte met Compassion. Hier kun je dat lezen. Een andere zin die hierbij aansluit komt uit Psalmen voor Nu 23: en altijd een plek met Uw rust in mijn wereld. Ook in dit jaar 2020 waarin het covid-19 virus de wereld onrustig en aan het wankelen maakt. Geloven in God, is dat relevant in 2020? Ja, zeker wel! zegt Ezrah. En door zijn blog te delen onderschrijf ik dit ook. (lees ook zijn andere blogs, de moeite waard!).

Aan Gods bestaan heb ik nooit getwijfeld. Dat besef dat Hij er is, is een soort basis, een bodem onder mijn bestaan. Het geloof in de God die hemel en aarde maakte, geeft me een bepaalde rust. Ik vertrouw erop en kies ervoor om te geloven wat God belooft: wat er ook gebeurt, Ik ben bij je, en Ik heb een mooie toekomst voor je in petto. Dat is voor mij een heel diepe bodem, die mijn leven van alle dag in de basis vrede geeft. Als het aan de bovenkant stormt, is het op de bodem nog altijd kalm. Die rust en vrede gun ik iedereen. Ook mijn man, biologische kinderen en mijn ‘pleegkinderen’. Samen de eeuwigheid bij God op de nieuwe aarde doorbrengen, wat een mooie toekomst is dat!

 

Wauw zeg... vind ik zomaar dit boek in mijn minibieb! Aritha ken ik via haar blogspot. Ik ben benieuwd naar haar boek! Deze komt op de stapel Te lezen...
Aritha heeft inmiddels al meer geschreven zie ik op haar schrijfblog.
Dat ik al zo lang niet meer aan 'bloghoppen' gedaan heb, blijkt nu wel. Toch wel weer een minpuntje aan het besluit om minder pc-tijd te hebben vind ik....
https://www.facebook.com/LynnsMinibieb/