Ben ik een struisvogel?

Een 'gave' die ik van mijn moeder erfde, is: onder het strijken nadenken over vanalles wat me bezig houdt. De ideetjes en gedachten komen als vanzelf naar boven. En dan moet ik delen. Mijn moeder gaat dan bellen, ik ga bloggen. Maar niet te lang, anders komt de strijk niet verder natuurlijk. :-)

Ben ik iemand die de ogen sluit voor de ellende in de wereld?
Ja. Ik weiger om de tv aan te zetten elke avond om het nieuws te zien. Al die beelden van een wereld vol ellende, ik kan het niet aanzien. Ik wil dan direct helpen, oplossen, het leed verzachten. En dat kan ik niet.

Nee. Ik help op mijn plek en met mijn mogelijkheden waar ik kan. En die mogelijkheden zijn best veel! Ik ga ze niet allemaal benoemen, wat ik voor een ander (dichtbij of verder weg) doe. En mijn linkerhand (lees: jullie) hoeft niet te weten wat mijn rechterhand (lees: ik) doet. Om het maar even bijbelgetrouw te zeggen.

Een prachtig citaat kwam ik laatst tegen, een aanklacht, maar eigenlijk meer een oproep naar ons westerlingen:

Een jongen in een sloppenwijk werd uitgelachen door zijn vrienden: "Jij gelooft in God, maar je bent nog steeds arm. Hij is je vergeten!" 
De jongen antwoordde: "Hij is mij niet vergeten. De mensen aan wie Hij alles gegeven heeft, zijn vergeten het te delen..."

Eén ding wat mijn 'droom' is, is om een keer in de nabije toekomst naar Ethiopië te reizen om onze twee sponsorkinderen te ontmoeten, en om met eigen ogen te zien wat er gedaan wordt door de lokale kerken aan ontwikkelingshulp. Ik heb al veel verhalen gelezen en gehoord uit eerste hand wat de impact is van hulp door sponsoring.
Bij Compassion is de mogelijkheid om op een georganiseerde reis in een ontwikkelingsland te zien wat er gedaan wordt door de lokale kerken aan hulp en onderwijs. Echt de handen uit de mouwen daar! Dat helpt echt! Met hulp uit de westerse landen: gebed, brief, donatie.

En ik deel nog een verslag van iemand die op reis in Oeganda is en diverse projecten van Compassion bezoekt:

"Naast al dit moois zie je ook hartverscheurende situatie. Wij in de bus en we rijden gewoon langs straatkinderen die liggen te slapen in het park en onder afdakjes. We zien jongeren met ‘lege’ ogen naar ons kijken. Langs de bus lopen kinderen en moeders op zoek naar eten. Kinderen van 5 jaar oud die hun jongere broertje of zusje dragen, terwijl ze zonder schoenen en vieze kleren achter hun moeder aanlopen die er zo moedeloos en uitgeput uitziet.

Mijn hart huilt bij het zien van deze moeders, deze kinderen, deze onmenselijke omstandigheden. Dat prachtige jongetje, dat daar op straat ligt als vuil, verstoten en alleen. HOE KAN DIT?

Ik word heen en weer geslingerd in mijn emoties. Ik geniet volop van dit prachtige land en deze cultuur en van de gave groep sponsors die mee is. En dit genieten wordt continu afgewisseld met emoties van verdriet, machteloosheid, woede, schaamte.

Ik weet dat ieder straatkind wat daar ligt Gods kind is, een parel in Zijn hand. Ik weet dat iedere moeder die alleen maar aan het overleven is met haar kinderen door Hem gezien wordt. Ik weet ook dat God ons de opdracht geeft om voor deze armen, deze wezen en deze weduwen te zorgen. Dat wie hen te eten geeft en wie hen kleedt, dat voor Hem doet.

Laten we als kinderen van God opstaan voor onze broers en zussen die in deze hopeloze omstandigheden leven. Laten we iedereen oproepen om een kind te gaan sponsoren!!

Jij kunt het verschil maken in het leven van dit kind. Jij kunt dit kind uit de extreme armoede trekken en het kind weer kind laten zijn. Jij kunt een zegen zijn voor dit kind, zodat hij of zij weer tot zegen kan zijn in dit land. Laten we niet toekijken zonder onze verantwoordelijkheid te nemen. 
God zorgt voor deze kinderen en Hij zorgt ook voor jou. Houd niet vast aan je eigen zekerheden en comfort, laat het los, laat God echt voor je zorgen!"

'Red een kind' of 'Compassion' of 'WorldVision' bieden de mogelijkheden om echt iets te doen aan armoede.
Jij op jouw plekje, voor een kind in een ontwikkelingsland.

Je bent geroepen, hoor je het?