Het blijft er niet bij!

Natuurlijk. Gelukkig - Goddank! -  blijft de stemming niet in mineur. Psalm 121 heeft ook nog vers 2... Mijn hulp is van de HEER die hemel en aarde gemaakt heeft. Zo'n sterke wachter en beschermer als Reisgenoot: Hij ondersteunt me als ik wankel.
Vandaag werd ik weer bevestigd in mijn weten: toeval bestaat niet. Want het thema van de kerkdienst was psalm 121... De clou die ik heb meegenomen deel ik graag: dit pelgrimslied is een gesprek tussen twee reizigers. De een kijkt omhoog naar die hoge bergen (onoverkomenlijk, gevaar van struikelen en rovers, kou en hitte) en verzucht: dat kan ik nooit alleen! De andere kijkt ook en zegt: MIJN hulp is van de HEER. Wat we ook tegenkomen, we zijn niet alleen want God is bij ons en helpt ons waar we hulp nodig hebben.
Dan zijn de waarom-vragen er nog steeds. En dat mag. Antwoord krijgen we niet altijd zoals en wanneer we willen (antwoord komt er wel degelijk!). Daarom heeft het ook geen zin om bij dat vragen te blijven. Je hand in de hand van God leggen, een stap verder doen en zeggen: God, ik begrijp U niet, maar ik vertrouw U wel!